Model helikoptera UH-1F Huey 1:72 Hobby Boss 87230

Model Helicopter UH-1F Huey

Hobby Boss - nr. 87230 - scale 1:72

Amerykański śmigłowiec UH-1F Huey.

Plastikowy model helikoptera wojskowego do sklejania i pomalowania.

Klej modelarski oraz farby należy dokupić dodatkowo.

Model Hobby Boss 87230 wykonano w skali 1/72

Kilka faktów:

UH-1 maszyna, która zmieniła ideę użycia śmigłowców.

Nad ryżowiskiem w Południowym wietnamie wstawał świt. Nagle dał się słyszeć łopot śmig kilkudziesięciu śmigłowców... Zza wzgórz, na tle wschodzącego słońca ukazały się groźne sylwetki, które plując ogniem z kaemów umieszczonych w drzwiach, zaczęły wyrzucać ze swoich brzuchów dziesiątki żołnierzy. Tak narodziła się legenda pierwszego śmigłowca o napędzie turbinowym, który stał się ikoną wojny w Wietnamie. Nazywano go Shit Bird, gwiżdżący Balon, Latający Sracz, ale nie nazwał go tak żaden z tysięcy żołnierzy, których wyniósł z pola walki, ci nazwali go Wesołym Zielonym Olbrzymem. Przed Państwem UH - 1 Iroquois, przez pilotów nazwany Huey. 

W 1954 r. firma Bell Helicopter Company rozpoczęła badania nad turbinowym napędem śmigłowca. Wykorzystano do tego celu odpowiednio zaadoptowany śmigłowiec Bell 47 (H-13). Zachęcające wyniki prób spowodowały pod­jęcie prac nad całkiem nową konstrukcją śmig­łowca opartą od początku na napędzie tur­binowym. W czerwcu 1955 r. firma Bell podpisała kontrakt na budowę trzech prototypów śmigłowca oznaczonego symbo­lem XH-40. Pierwszy prototyp został oblatany 22.10.1956 r. Próby w locie zakończyły się sukcesem. Do przeprowadzenia prób użytkowych zamówiono sześć śmigłowców serii informacyjnej YH-40. Próby te wykazały, ze konstrukcja spełniała wszystkie podstawowe wymagania odbiorcy, a w niektórych przypad­kach nawet je przewyższała.

Następnie zbudowano serię 9 maszyn wstępnej serii przedprodukcyjnej HU-1. Następnie rozpoczęto produkcję seryj­ną śmigłowców pod nazwą HU-1 "Iroquois ". W jednostkach użytkujących śmigłowce HU-1 nazywano je "Huey" (nazwa ta była fonetycznym zapisem skrótu HU). Wytwórnia zaakceptowała tą nazwę, chociaż  nadal oficjalnie obowiązywała nazwa "Iroquois ". W 1962 r. nastąpiła zmiana oznaczenia śmigłowca na UH-1. Oficjalnie produkcję UH-1 dla potrzeb wojska zakoń­czono w Stanach Zjednoczonych w 1982 r. Był on jednak nadal produkowany, w wers­jach rozwojowych, w Japonii (jako Fuji UH-1J) i Włoszech (firma Agusta).

Powszechnie znany z wojny w Wietnamie, gdzie służył jako śmigłowiec transportowy, wsparcia powietrznego i medycznego. Zyskał w tym czasie różne przydomki: Slick – wersja transportowa, Hog – wersja uzbrojona, Iroquois – wersja wielozadaniowa, Dustoff – wersja MEDEVAC. Wersja UH-1B miała mocniejszy silnik i mogła zabrać więcej pasażerów lub ładunku. Kolejna wersja – UH-1C miała większy zbiornik paliwa, szersze łopaty wirnika nośnego i śmigło wirnika ogonowego o odwróconym profilu – armii przekazano około 767 egzemplarzy śmigłowca tego typu. W międzyczasie powstał kolejny model śmigłowca Bell – 205 – który od poprzedników różnił się mocniejszym silnikiem (1100KM), wydłużony został kadłub, by móc zabrać na pokład więcej żołnierzy (maksymalnie 12). 2201 egzemplarzy Bell 205 w wersji UH-1D dostarczono armii USA. Na helikopterze montowano wiele typów uzbrojenia, w tym na burtach transportowych UH-1D karabin maszynowy M-60D, a w wersji wsparcia UH-1C zasobniki niekierowanych pocisków 70mm i karabiny M134 Minigun.

Powstało wiele różnych wersji modelu 205:

- UH-1E – wersja umożliwiająca start z okrętu desantowego

- UH-1F – wersja transportowa dla USAF, wyposażona w silnik o mocy 1272 KM

- UH-1H – wersja transportowa dla US Army, wyposażona w silnik o mocy 1400 KM

W wyniku dalszego rozwoju tej niezwykle udanej konstrukcji powstały śmigłowce Bell 212/UH-1N "Twin Huey", Bell 214 oraz Bell 412. Na bazie doświadczeń i elementów konstrukcyjnych UH-1 powstał pierwszy w świecie śmigłowiec przeznaczony wyłącznie do celów ogniowego wspar­cia pola walki Bell AH-1 "Huey Cobra".

Śmigłowiec zbudowany w układzie jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym. Konstrukcja metalowa. Wersja UH-1A- załoga- 3 osoby, pasażerów- 4; UH-1B- załoga- 4 osoby, pasażerów- 8 lub 3 rannych na noszach; UH-1D- pasażerów- 11 lub 6 rannych na noszach.

Wirnik nośny dwułopatowy, półsztywny, bez przegubów poprzecznych z bezwładnościowym układem tłumienia wahań. Łopaty wirnika nośnego całkowicie metalowe. Śmigło ogonowe dwułopatowe, całkowicie metalowe.

Kadłub konstrukcji półskorupowej, mie­ści w sobie kabinę załogi, kabinę transportową, przedział zbiorników paliwa i agregatów instalacji pokładowych. Nad kabiną transportową znaj­dują się węzły mocowania przekładni głównej i silnika. W tylnej części kadłub płynnie zmniejsza swój przekrój, przechodząc w belkę ogonową. Belka posiada również konstrukcje półskorupową i zakończona jest statecznikiem pionowym. Kabiny zakryte.

Podwozie w postaci dwóch stałych płóz.

Dane techniczne:

Napęd: T53-L-13

Moc: 1.044 kW

Wymiary:

Średnica wirnika: 14,63 m

Długość :                              17,4 m

Szerokość kadłuba: 2,6 m

Wysokość 4,4 m

Masa:

Własna: 2363 kg

Startowa: 4309 kg

Osiągi:

Prędkość maks.: 204 km/h

Pułap praktyczny: 4300 m

Zasięg:   512 km

Dane taktyczne jak i większość informacji podaję za książką napisaną przez pilota tego wiatraka latającego na nim w Wietnamie w szeregach 1 Dywizji Kawalerii Powietrznej USA Roberta Masona, pt: "Powiedz, że się boisz"