Dragon 3318 NVA T-34/85M

NVA T-34/85M 

Dragon - nr. 3318 - scale 1:35

Radziecki czołg T-34/85M z okresu po II wojnie światowej.

Plastikowy model czołgu do sklejania i pomalowania.

Klej modelarski i farby należy dokupić dodatkowo.

Model Dragon 3318 w skali 1/35.

Model czołgu T-34/85M posiada m.in.:

- plastikowe gąsienice,

- bawełnianą linkę,

- kalkomanie:

1- Croatian National Guard, Dubrovnik, Croatia, 1991,

2- JNA, Karlovac, Croatia, 1991,

3- Somali Army, Somali-Ethiopian conflict 1978,

4- Angolan Army, Namibia, 1980,

5- NVA, Vietnam War 1971-75.

Ilość elementów: ok. 405.

Farby sugerowane przez producenta do pomalowania modelu czołgu Dragon 3318 - T-34/85M wg instrukcji:

Wymiary opakowania modelu do sklejania Dragon 3318 :

38 x 24,5 x 7 cm.

Kilka ciekawostek historycznych:

T-34/85 był modernizacją podstawowego czołgu średniego Armii Czerwonej uzbrojonym w armatę kal. 85 mm, przez Niemców przezywany Myszką Micky, ze wzglądu na dwa okrągłe włazy, upodobniające go do tego sympatycznego gryzonia z kreskówwek Disneya.

W 1943 roku pojawił się problem niewystarczającego uzbrojenia czołgów T-34. Niemcy wprowadzili w tym czasie do akcji nowe typy czołgów, które bez problemow radziły sobie z sowieckimi maszynami. Były to Pantery (czołg średni) i Tygrysy (czołg ciężki) z nowymi armatami kal. 75 i 88 mm. Także popularny na froncie czołg Panzerkampfwagen IV, otrzymał nową długolufową armatę kal. 75 mm., która doskonale radziła sobie z pancerzem trzydziestek czwórek. Dowództwo radzieckie doszło do wniosku, ze także T-34 należy wyposażyć w działo o większej sile ognia. Rozpoczęto pracę nad uzbrojeniem wozu w działo o kalibrze 85 mm. Nad jego konstrukcją pracowało kilka zespołów konstruktorów.
Czołg T-34/85 zbudowany był w  klasycznym układzie konstrukcyjnym. Kadłub o pochyłych płytach pancernych wykonany został z walcowanych płyt pancernych o maksymalnej grubości 60 mm. Wieża zrobiona była z elementów odlewanych połączonych metodą spawania. Wnętrze pojazdu podzielone było na trzy przedziały: kierowania, bojowy i napędowy. W przedziale kierowania, rozmieszczonym z przodu kadłuba, znajdowały się stanowiska mechanika-kierowcy i strzelca pokładowego-radiotelegrafisty (od wersji T-34/85M1 i M2 zrezygnowano ze strzelca pokładowego montując tzw. kursowy karabin maszynowy. Był on zamocowany nieruchomo w kadłubie czołgu. Kierowanie jego ogniem odbywało się poprzez zwroty całego pojazdu. Obsługę radiostacji przejął dowódca czołgu). W przedziale bojowym obejmującym wnętrze wieży i środkową część kadłuba znajdowały się stanowiska dla dowódcy czołgu i działonowego (z lewej strony wieży) oraz ładowniczego (z prawej strony wieży). Wieża została również powiększona, dzięki czemu było wystarczająco dużo miejsca dla trzeciego załoganta, a dowódca mógł się skupić na swoim podstawowym zadaniu, czyli dowodzeniu.
Napęd zapewniał silnik wysokoprężny, chłodzonym cieczą. Układ przeniesienia napędu składał się z: wielotarczowego sprzęgła głównego, skrzyni przekładniowej o 5 biegach do przodu i 1 w tył, dwóch mechanizmów skrętu typu sprzęgłowego i dwóch przekładni bocznych (planetarnych). Układ bieżny obejmował 10 kół nośnych, 2 koła napinające z przodu i 2 koła napędzające z tyłu. Zawieszenie kół nośnych niezależne na wahaczach i resorach sprężynowych. Uzbrojenie głoówne stanowiła 85 mm armata typu ZiS-S-53 o szybkostrzelności 6-7 strz./min. i maksymalnej donośności: 5200 m (ogniem bezpośrednim) i 13 730 m (ogniem pośrednim). Z armaty strzelano pociskami przeciwpancernymi zwykłymi typu BR-365 i 365K lub podkalibrowymi typu BR-365P. Do niszczenia celów nieopancerzonych stosowano pociski odłamkowo-burzące typu O-365.
Nowe pojazdy trafiły do jednostek pancernych w połowie 1944. Początkowo otrzymywały je jednostki gwardyjskie. W miarę rozwoju produkcji, następowała stopniowa wymiana sprzętu w innych oddziałach wyposażonych dotychczas w wozy T-34/76. Do końca wojny nie została ona jednak zakończona. Pełna wymiana, w Armii Radzieckiej, nastąpiła dopiero w połowie lat 50.
Czołgi te służyły jeszcze długo po wojnie. Wykorzystano je w konflikcie w Koreii, zdarzało się je również spotykać podczas Wojny Wietnamskiej. Do dzisiaj Rosja posiada zakonserwowane czołgi tego typu, utrzymywane w rezerwie w razie "W".
Najsłynniejszym dla nas, Polaków był czołg o numerze bocznym 102 "Rudy".
Dane techniczne:
- Silnik wysokoprężny, 12-cylindrowy W-2-34 lub W-34M o mocy 500 KM (367 kW) przy 1800 obr./min.
- Transmisja    mechaniczna
- Poj. zb. paliwa    Paliwo: olej napędowy
                                           630 l (zbiorniki zasadnicze)
                                          180 l (zbiorniki dodatkowe).
- Pancerz spawany z płyt walcowanych, wieża odlewana
- grubość pancerza:20 – 90 mm
- Długość 8,10 – 8,15 m (całkowita); 6,07 – 6,10 m (kadłuba)
- Szerokość    3,00 m
- Wysokość    2,72 m
- Prześwit    0,40 m
- Masa    32 000 kg

- Prędkość 50 – 55 km/h, krótkotrwale 60 km/h (po drodze)
- Zasięg    300 km (po drodze), 230 km (w terenie)
- 1 armata czołgowa wz. 1944 ZiS-S-53 kal. 85 mm (zapas amunicji – 55 szt.) (w pierwszej serii armata wz. 1943 D-5T kal. 85 mm)
- 2 karabiny maszynowe DTM kal. 7,62 mm (zapas amunicji – do 1920 szt.)