Dragon 9119 StuG.III Ausf.C/D w/7.5cm L48

Model DRAGON Sturmgeschutz III Ausf.C/D w/7,5 cm L48

Niemieckie działo samobieżne StuG.III Ausf.C/D w/7,5cm L48 z okresu II wojny światowej.

Plastikowy model samobieżnego działa do sklejania i pomalowania.

Klej modelarski oraz farby należy dokupić dodatkowo.

Model Dragon 9119 w skali 1/35

Kilka ciekawostek historycznych

W 1935 roku Erich von Manstein w liście do generała Becka przedstawił koncepcję tzw. Sturmartillerie, czyli artylerii szturmowej, która miała bezpośrednio wsparać Wermacht podczas szybkich ataków (taktyka podporządkowana "wojnie błyskawicznej". Po dopracowaniu szczegółów, 15 czerwca 1936 firma Daimler-Benz AG otrzymała rozkaz z OKW Hitlera, zaprojektowania opancerzonego pojazdu wsparcia piechoty, uzbrojonego w armatę 75 mm ze swobodą ruchu w płaszczyźnie poziomej przynajmniej 25°. Cały pojazd miał być osłonięty pancerzem chroniącym załogę przed bezpośrednim ogniem wroga, a całkowita jego wysokość miała nie przekraczać wysokości przeciętnego mężczyzny.

Daimler-Benz AG użył do budowy pojazdu podwozia czołgu Panzerkampfwagen III. Pierwszych pięć prototypów powstało w 1937 roku na podwoziu PzKpfw III Ausf. B. Uzbrojone były w krótkolufową armatę 75 mm Sturmkanone 37 L/24 (o długości lufy 24 kalibrów) i niskiej prędkości wylotowej pocisku (co świetnie przekładało się na dawanie osłony własnym oddziałom, poprzez ostrzał przeciwnika amunicją odłamkową i odłamkowo - burzącą). Dopiero po napotkaniu na froncie wschodnim sowieckiej "super broni" -  T-34, zdecydowano się na przezbrojenie StuGa III w długolufową armatę zdolną do penetracji pancerza radzieckich czołgów. Od wiosny 1942 zaczęto używać armaty 75 mm StuK 40 L/43, a jesienią tego roku jeszcze dłuższej jej wersji L/48. Warianty StuGa III wyposażone w te działa były też określane jako StuG 40. Późniejsze modele StuGa III wyposażone były także w karabin maszynowy MG34 o kalibrze 7,92 mm zamontowany w kadłubie (niektóre pojazdy miały mocowane przy włazie dowódcy MG-42).

Pojazdy z serii Sturmgeschütz były bardzo tanie w produkcji w porównaniu ze współczesnymi im czołgami (odpadała kosztowna w produkcji wieża i system obrotu),a do końca wojny powstało ich ponad 10,5 tysiąca egzemplarzy w różnych wersjach.

Wersje:

- StuG III Ausf. A (1940, 30 egzemplarzy)

- StuG III Ausf. B (1940-41, 320 egzemplarzy)

- StuG III Ausf. C (1941, 50 egzemplarzy)

- StuG III Ausf. D (1941, 150 egzemplarzy)

- StuG III Ausf. E (1941-42, 284 egzemplarze)

- StuG 40 Ausf. F (1942, 359 egzemplarzy)

- StuG 40 Ausf. F/8 (1942, 334 egzemplarze)

- StuG 40 Ausf. G (1942-45, 7893 egzemplarze), najlepsza i najliczniej produkowana wersja, używana w niektórych regionach swiata jeszcze w latach 70-tych XX wieku.

Działa pancerne StuG III (przez zachodnich Aliantów nazywane niszczycielami czołgów) znajdowały się na wyposażeniu jednostek artylerii szturmowej. Początkowo jako bataliony, a później brygady dział szturmowych. Włączano je również jako wspardzie do zgrupowań pancernych. Cęsto służyły do łatania "dziur" w uzbrojeniu zagonów pancernych Waffen SS. Z powodu braku czołgów, zwłaszcza pod koniec wojny, niektóre oddziały pancerne przezbrajano w te działa.

 StuG III zniszczyły w czasie wojny na froncie wschodnim ponad 20 000 radzieckich czołgów i pojazdów opancerzonych, co daje im najlepszy wynik zniszczeń wśród wszystkich niemieckich pojazdów pancernych.

Po zakończeniu II wojny światowej kilkanaście wyremontowanych rumuńskich StuG III zostało sprzedanych do Egiptu i Syrii. Wzięły one udział w kryzysie sueskim w 1956 i wojnie sześciodniowej 1967.